Lekcje

Linette zyskała pewien respekt wśród mieszkańców Starego Zamku, ale to nie zwalniało jej z codziennych obowiązków. A jednym z nich była opieka nad panną Moną.

Od przyjazdu do Doliny Persivala Mona szybko nabierała „gminnych” manier, ku niekłamanej uciesze wuja i zdecydowanie mniejszemu entuzjazmowi swojej opiekunki. Teraz też zniknęła gdzieś bez śladu, a dzieci Kordelii sugerowały, że mogła udać się do wieży.

No właśnie… wieża… Z zajmującym ją Haroldem Linette nie miała najlepszych relacji… Ale cóż – taka praca! Westchnęła i wspięła się po stromych schodach.

– Panie, wybacz, że przeszkadzam, ale Panna Mona powinna zejść na dół. Matka jej szuka.

Harold przybrał swój ponury wyraz twarzy i odparł:

– Cóż… tak się składa, Linette, że to jej matka przysłała ją do mnie. Z pytaniem, czy nie udzieliłbym jej lekcji.
– Lekcji – poprawiła Harolda Lady Elaine, która pojawiła się bezszelestnie za plecami Linette. – LEKCJI. Chciałam cię prosić o regularne nauki.

Bawiąca się z krukiem Mona spojrzała na matkę bez entuzjazmu.
– Muszę? Oj mamo… Lina, powiedz coś!

Linette i jej pani wymieniły spojrzenia, ostentacyjnie przewracając oczami. Harold z grymasem spojrzał przez okno.

– Jeśli chcesz pisać do Svena, to owszem – Elaine była nieugięta. – Chyba nie myślisz, że będziesz komuś dyktować opowieści o swoim kruku albo historie o tym, jak z dziećmi służby próbowałaś wchodzić na drzewa w sadzie…

Mona zarumieniła się i spoglądając z ukosa przyznała, że faktycznie, wolałaby dzielić się takimi historiami bez pośredników.

– Myślisz, że Sven umie czytać i pisać? – zapytała.
– Nie wiem, moja droga – odparła Elaine. – Najlepszym sposobem na znalezienie odpowiedzi na to pytanie jest wysłanie do niego listu. Który najpierw trzeba NAPISAĆ.